ty i ja jesteśmy pokoleniem, któremu nie zdezynfekowano dzieciństwa. nikt nie osłonił nas przed śmiercią zwierząt. rozkład psich ciał znamy lepiej, niż rozkład zmiennych losowych. liczyliśmy truchła ptaków i zdejmowaliśmy ślepotę z pierwszych kocich miotów. nasze chomiki nie wyjeżdżały na all inclusive bez pożegnania. ty i ja byliśmy blisko śliny, krwi z zadrapanego kolana, kamieni podbieranych leśnym ścieżkom, gródek ziemi przenoszonych pod paznokciem. byliśmy blisko wody i czubków drzew. formowaliśmy myśli bez obaw o chłostę. 

co się zmieniło. kto ci to zabrał

 i kiedy wracasz?

pora otwierania okien
pora otwierania balkonów
odgłosy pociągów znajdują kolejne stacje
w ciemnych pokojach. 

nasłuchuję. 

Latem dom ma kolor bobu i ciepło kotów, rozgrzewanych na balkonie.

pociąg wpuszczony w lato ma puls traw, w których obudziło się życie. 

można wysiąść i długo iść w to życie. w siebie, w maki, piach, przydrożne kamyki, trawy liżące słone łydki. 

lato mierzy mi puls. wtyka polne kwiaty w zakamarki. 

Weekendów uczmy się od kotów.

podglądanie wiosny.

Moszcze się w sobie. Jestem jak kulka, która cały letni dzień przechowywana w kieszeni dziecięcych spodenek została nagle ogrzana małą rączką i potoczona po rozgrzanym chodniku. 

Za Miłobędzką afirmuję ustami prosto w brzuch Wszechświata - żeby mnie było więcej, żeby mi się więcej widziało.

nie zjadły nas żadne potwory z dzieciństwa.

na wszelki wypadek tworzymy wciąż nowe. 

zapadam się w miękki fotel i obserwuję moich przyjaciół. ich miękkie główki mogłyby pachnieć oliwką. przyszło nam jednak dojrzeć i bawić się w dorosłość. jesteśmy ludźmi po przejściach. przechadzamy się po swoich wnętrzach. 

- gdyby mi na czymś naprawdę zależało zrobiłbym wszystko. zapukał niespodziewnie do drzwi, wysłał list, maila lub przeleciał 8 tysięcy km - mówi i puszcza papierowy samolocik z okna.

Jest cicho. Bory Tucholskie nas kołyszą, a ja zapadam się w miękki fotel. 

spokój szoruje ciężkim brzuchem po grudniowych wieczorach.

M. Hłasko

Reposted from sanitas via oxyxo

Prezenty dla siebie - odebrane lekcje życia.

mam cię we krwi

nie zdrapię, 

jak przyschniętego strupa.

nie zmyję śliną 

naniesioną na dziecięcy kciuk,

jak grudki ziemi

wtartej w lewe kolano.

nad tym jeziorem

możemy spać nadal,

mimo pory roku.

to oznacza,

że byłoby dobrze,

gdybyśmy porozmawiali 

o końcu świata.

what will your last minute be?

Chodź. Opowiadajmy sobie przyszłość.

Dom jest tam, gdzie pachnie ciastem i mruczą koty.