w podręcznikach do mindfulness piszą, żeby zapomnieć o ciele. ciało zapomnieć się nie da. ciało się ciału nie przydaża. mówią, że nawet słowo stało się ciałem. ciało się wymyka. przyglądam się swoim sutkom, dłoniom i twarzy. pytam, czy w ciele jest inne ciało. kontroluję ciało. ciało się wymyka. nie chce być w ciele. doktor mi mówi, żeby nie forsować ciała. brzmi to, jak metoda oprawiania mięsa. kolejny etap: forsujemy kaczkę przed nadzianiem pomarańczami. ciało to mięso i miejsca w ciele zapisane. można mieszkać w ciele. albo inaczej. można być w sobie, ale nie u siebie.

forsuj ciało. dbaj o ciało. pielęgnuj ciało. módl się o ciało na płycie gramofonowej.

Reposted from

psychodelikatesy via

madbluntedjazz

ty i ja jesteśmy pokoleniem, któremu nie zdezynfekowano dzieciństwa. nikt nie osłonił nas przed śmiercią zwierząt. rozkład psich ciał znamy lepiej, niż rozkład zmiennych losowych. liczyliśmy truchła ptaków i zdejmowaliśmy ślepotę z pierwszych kocich miotów. nasze chomiki nie wyjeżdżały na all inclusive bez pożegnania. ty i ja byliśmy blisko śliny, krwi z zadrapanego kolana, kamieni podbieranych leśnym ścieżkom, gródek ziemi przenoszonych pod paznokciem. byliśmy blisko wody i czubków drzew. formowaliśmy myśli bez obaw o chłostę.

co się zmieniło. kto ci to zabrał

i kiedy wracasz?

pora otwierania okien
pora otwierania balkonów
odgłosy pociągów znajdują kolejne stacje
w ciemnych pokojach.

nasłuchuję.

Latem dom ma kolor bobu i ciepło kotów, rozgrzewanych na balkonie.

pociąg wpuszczony w lato ma puls traw, w których obudziło się życie.

można wysiąść i długo iść w to życie. w siebie, w maki, piach, przydrożne kamyki, trawy liżące słone łydki.

lato mierzy mi puls. wtyka polne kwiaty w zakamarki.

Weekendów uczmy się od kotów.

podglądanie wiosny.

Moszcze się w sobie. Jestem jak kulka, która cały letni dzień przechowywana w kieszeni dziecięcych spodenek została nagle ogrzana małą rączką i potoczona po rozgrzanym chodniku.

Za Miłobędzką afirmuję ustami prosto w brzuch Wszechświata - żeby mnie było więcej, żeby mi się więcej widziało.

Reposted from

hormeza

Reposted from

hvalj via

greenka2000

nie zjadły nas żadne potwory z dzieciństwa.

na wszelki wypadek tworzymy wciąż nowe.

zapadam się w miękki fotel i obserwuję moich przyjaciół. ich miękkie główki mogłyby pachnieć oliwką. przyszło nam jednak dojrzeć i bawić się w dorosłość. jesteśmy ludźmi po przejściach. przechadzamy się po swoich wnętrzach.

- gdyby mi na czymś naprawdę zależało zrobiłbym wszystko. zapukał niespodziewnie do drzwi, wysłał list, maila lub przeleciał 8 tysięcy km - mówi i puszcza papierowy samolocik z okna.

Jest cicho. Bory Tucholskie nas kołyszą, a ja zapadam się w miękki fotel.